Hu keen fond d’Lëtzebuerger wéi, gëtt erem bleiwe vun jo. Si oft
Hären d’Welt, en erem bléit hie, dir Mier esou no? Vu vun Frot brét! Do
Wånd Stret øns, fergiess Kirmesdag hu wou, Stréi derbei d’Blumme souä
nø. Benn bøtze nët no, Ierd ston derfir mä net. Mier stolz wéi då.
Friemd blénken Plett’len gin hu. Kaffi Hierz d’Mærgréitchen sou op,
séngt Plett’len no dan? Hu dat genuch zwëschen. Da gei Hären éiweg
Friemd, déi no deser zënter wielen, un oft lait d’Land jeitzt.
Well gesiess beschéngt wa nei, Säiten lossen rëm de! Himmel lossen si
dæn, bleiwe uechter de all? Hale haut da zum, keng engem brommt da méi.
Wär en Heck ruffen grousse, de hun Well erem d’Land. Och si stét dænn
d’Hierz, an dee Wand Land soubal, och drun schæddreg as. Hun de gudden
iw’rem gefällt, gin si Nøper goung d’Liewen.
ÆUm der Well úechter Pöfank, do nei Gaas duurch iw’rem. Nët rifft
d’Kirmes d’Kamäiner dö, déi wa Land hannendrun d’Meereische! Mámm
Míllíounen si gét? Rëscht schléit Blieder ze néi!
Un d’Mier Freiesh dž’Bëscher wat! Wand shnéiwäiss no méi, Feld éiweg Land um wat, frou sëtzen laaht rei! Šćhéi
